OLMUYORSA OLMUYORDUR ZORLAMA
Denedin, elinden geleni yaptın.
Baktın olmuyor...
Tekrar denedin, yeni yollar buldun.
Yok, yine bir şey değişmedi.
Denemelere doyamadın...
Hiç girmediğin yollara girdin.
Yeni yöntemler buldun.
Oluyor gibi olmaya başladı.
Umutlandın.
Yüreğin kuş gibi kanatlandı.
Bir baktın ki, olmuş.
“Ohh” dedin mi?
“İyi ki” dedin mi?
“Şükür” diyebildin mi?
Oldu...
Bir düşün bakalım nasıl oldu?
Neleri bıraktın geride?
Kimlere kapattın kapılarını?
Nelere kapattın gözlerini?
Kimlere sessiz kaldın?
Vazgeçtiklerin, değiştirdiklerin ‘değer’lerin ise hiçbir şey olmamış, sen bozulmuşsun demektir.
Kendine yabancılaşıp tanınmaz hale geldiğinde kimse kalmaz etrafında.
Sen bile kendine inanamazsın.
Elinde tuttuğun egonla kalırsın baş başa..
Kazandığınız savaşı kutlarsınız birlikte!
Egon ise yeni bir “olmaz” bulup sahalara hazırlamaya başlar seni.
Daima bir mücadele içindeyken...
Sürekli zorlarken hayatı...
Mutsuzluk yayılır yüzüne.
Huzursuzluk kaplar bedenini...
Tatminsizliğin öfkeni artırır.
Sevmeyi unutursun.
Egonun kölesi olduğunda:
Durmak nefes almak yoktur sana!
Daldan dala, oradan oraya, nereye gittiğini bilmeden koşar durursun.
Dur!
Bu noktaya gelme sakın.
Bırak...
Olmuyorsa olmuyordur, zorlama.
Seni sen yapan değerlerinden vazgeçtiğinde sahip oldukların senin değildir.
