KADINIM ŞAHMERANIN DA MESAJINA KULAK VER
Neden zorunlu olsun ki?
Zorunluluk getirmeyen ancak bir kez denendiği takdirde bağımlılık getiren, kurtulamadığınız, asla kurtulmak istemediğiniz, bir duruma karşı algılarınızın yüksek olduğu bir duruşa geçersiniz. Her an ne yapabilirim düşüncesi sizi oradan oraya savurur, koyduğunuz hedefle istediğinizi başarabildiğiniz anda, o gece deliksiz bir uyku, gönül rahatlığı, iç huzur, gevşeme, gözyaşı ve sonucu ile gelen tebessüm halleri size eşlik eder. Zorunlu değilsinizdir toplum gönüllüsü olmaya. İç sestir; o sesi duymak, harekete geçmek ve o hareketle hiç ummadığın bir yolculuğa çıkmaktır. Bu yolculuk, bu zamana kadar girdiğiniz yollara hiç benzemez. En belirgin özelliği bitmemesidir. Doymazsınız yol almaya, yorulmazsınız. Bu yolculuk, toplumun eksikleri ile sendeki farkındalık bilinci ile birleşip sorunlara can olur...
28 Mart 2019’da gönül verdiğim “Bir Yaprak İçin El Ele” okullara kitap desteği vermek hedefi ile başlattığım bir oluşumdur. Bu oluşumda Ege köy okulları dâhil olmak üzere birçok okula destek sağlamakla beraber, bir de katalizör görevini üzerime alıp, sağlamlığından emin olduğum dernek ve vakıfları sosyal sorumluluk çabalarımla bir araya getiriyor, birlik ve beraberlikten güç doğduğuna sonsuz inanıyorum. Katalizör halime girişimcileri de katmış bulunmaktayım. Artık bir girişimcilik hikâyesinde sonucun kimlere ve nelere dokunduğuna dikkat eder oldum. Ne kadar umut barındırıyor, hikâyesinde en çok dikkatimi çeken kısım benim için “Hayat varsa umut var”
Umutlarımızda, seslenişlerimizde her mecranın bizi gönülden kabul etmesi çok değerlidir. Bu satırları yazma imkânını veren Magazin İzmir, renkli bültenine bizi de dâhil ederek bu bilinçle yol alma hikâyelerini anlatabilmem için verdiği desteğe sonsuz teşekkür ediyorum.
Yıl 2021; Türkiye’de 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nü mü konuşmalıyız, yoksa çocuk yaştaki kızların, eğitimden men edilerek kadın olmasını mı? Sizinle, bana gelen bir mektubu paylaşmak istiyorum ve sorunun cevabını birde siz verin istiyorum:
“29 yaşında Mardin’in köyünden sesleniyorum size ablacığım. Babam beni okuldan aldığında henüz 4. sınıfa giden bir çocuktum. Her sabah okula gitme umudu ile erkenden kalkıp belki annem, belki babam beni bugün okula gönderir dedim ve aylarca yıllarca bekledim. Küçük bir kız çocuğu iken önce gelin, sonra anne oldum. Yıllar sonra define bulmuştum, ninemin evindeki halama ait kurumuş rujlar. Onlara baktığımda hiç söndürmediğim umudum canlandı. Rujları eriterek sulandırıp, sarı bulaşık lifinin ucunu kesip kürdana bantladım ve fırça niyetine önce yazmaya, sonra boyamaya başladım. Boyadıkça içimdeki renkler çıktı. İçimdeki renklerle okutulmayan çocuğun hüznünü resmetmeye, bir yandan içimden çıkan yeşil umut filizlerini beslemeye başladım ve şimdi tek bir çabam var: Kendimi geliştirip boyalarımla el emeğimi, fırçamdaki renklerimi konuşturmak ve onlarla sağladığım gelirle okutulmayan kız çocuklarına köyümde bir yer açarak gelişmelerini desteklemek. Benim toprağım kuru değil, ben her gidemediğim okul günlerim için gözyaşlarımla o toprağımı her daim suladım. Ve şimdi yeşeren filizlerimle başkalarına umut olmak istiyorum. Bizleri, bu köyleri, bu köylerdeki kız çocuklarını unutmayın ablacığım… “ (19.11.2020)
Ben içimdeki UMUT sesimin ses düzeyini en yükseğe alarak bu mektubuma göre Emekçi Kadınlar Günü’ndeki mesajımı iletmek istiyorum:
Kimse seni engelleyemez. Üret, çalış, susma, konuş kadınım. Kaderini gayretine âşık et, kır zincirlerini. Sen değişirsen her şey değişir, inan buna. Sadece bir günde değil, her günde anılacak anlar yarat ve ON İKİ BİN YILLIK ŞAHMERANINDA mesajına kulak ver “Sen güçlüsün, bilgesin ilhamsın şifasın. Sen istersen her şeyi yaparsın, yeter ki kendine inan!”
BİR DEM İYİLİK
BERNA ALAKUŞTEKİN
@biryaprakicinelele
